Niebawem przewód ten podlega uwstecznieniu, a podkrtaniowa masa komórkowa rozrasta się na boki, tworząc – płat prawy (lobus dexter) i – płat lewy (Iobus sinister), połączone między sobą pośrodkową- cieśnią (iethmus). W dalszym ciągu rozwoju cieśń często ulega zwyrodnieniu łącznotkankowemu, obydwa zaś płaty są odtąd połączone tylko za pośrednictwem łącznotkankowego powrózka. Podczas gdy u Hominidae, u Primates, u Suidae i u wielu z pośród Rodentia cieśń jest dobrze rozwinięta, to u Monotremata, Insectivora, Cetacea, Proboecidea, Carnivora, ArtiodactyLa i u Perissodactyla występuje ona tylko u płodów, a co najwyżej u osobników bardzo młodych. Równolegle do przemian powyższych masa komórkowa kształtującej się tarczycy podlega rozpadowi na skupienia komórkowe- wysepki tarczycowe (insulae thyreoideae), z których większość niebawem podlega przekształceniu w – pęcherzyki tarczycowe (folliculi thyreoideae) i tylko nieznaczna ich ilość pozostaje nadal w stanie niezmienionym. U ssaka dorosłego tarczyca jest narządem stosunkowo dużym (u Hominidae waży około 40 g l), o zabarwieniu ciemnoczerwonym i ciastowatej zwartości. Leży ona na tchawicy tuż pod krtanią, sięgając po bokach aż po przełyk . [hasła pokrewne: plastyka krocza, anatomia palpacyjna, usuwanie blizn potrądzikowych ]