W miarę zbliżania się do wnęki śledzionowej, sąsiadujące naczynia żylne łączą się w większe jednostki, aby wreszcie opuścić śledzionę za pośrednictwem – ż. śledzionowej j (1. lienaiie), Jak wiadomo, ż. śledzionowa wraz z żyłami odprowadzającymi krew z przewodu pokarmowego tworzą razem – ż. wlotną (1. portae), kapilaryzującą się w wątrobie. Wszystkie przestrzenie nie zajęte przez beleczki i przez zatoki są wypełnione- miąższem albo miazgą śledziony (pulpa lienis). Osnową albo zrębem miąższu jest – układ siateczkowo-śródbłonkowy (u. S. ś. ). W skład jego wchodzą – letikulocyty, których wypustki tworzą gęstą sieć plazmatyczną. Należy zaznaczyć, że retikulocyty wykazują ścisły związek histologiczny z syncytialną ścianą zatok śledzionowych, związek ten jest być może nawet związkiem genetycznym . Oka sieci układu siateczkowo-śródbłonkowego są szczelnie wypełnione limfocytami w różnych. fazach swego rozwoju. Dookoła tętniczek, które niebawem rozgałęzia się na tt. pędzelkowate, układ siateczkowo-śródbłonkowy ulega zagęszczeniu, a zawartość j ego, tj. limfocyty, podlega stłoczeniu. Taka jest istota budowy tzw. [więcej w: leczenie chrapania warszawa, żuraw warsztatowy, wzorcowanie mierników ]