Jest rzeczą prawdopodobną, że tego rodzaju budowa tt. pędzelkowatych ma na celu regulację szybkości przepływu krwi. Z tętnicy pędzelkowatej krew dostaje się do odpowiedniej – zatoki śledzionowej (sinus lienalis). Nie jest rzeczą dotychczas rozstrzygniętą czy koryto, którym płynie krew z t. pędzelkowatej do zatoki, jest korytem naczyniowym zamkniętym, a więc wyposażonym we własne ściany, czy też na krótkiej przestrzeni, oddzielającej t. pędzelkowatą od zatoki, krew płynie swobodnie poprzez swoiste utkanie miąższu śledziony. Zatoka śledzionowa jest naczyniem żylnym o przekroju znacznie przewyższającym średnicę t. pędzelkowatej, co powoduje zwolnienie przepływu krwi. Ściana zatoki jest zbudowana ze śródbłonka, podtrzymywanego obręczami, utworzonymi przez koliste włókna klejodajne. Wskutek obecności licznych okienek w ścianach zatoki erytrocyty mogą z łatwością wydostawać się poza obrąb naczynia. Z poszczególnych zatok śledzionowych odchodzą drobne żyłki, które, osiągnąwszy odpowiednią średnicę, przenikają do beleczki śledzionowej. [patrz też: gorczyca mielona, poradnia okulistyczna dla dzieci, gruczoł dokrewny ]