Budowę gruczołu chłonnego możemy sobie w zarysie przedstawić następująco. Cały gruczoł chłonny jest otoczony wokół – torebką włóknistą (capsuła fibrosa), zawierającą znaczną ilość miocytów gładkich. Obecność miocytów każe przypuszczać, że torebka może podlegać skurczom, ułatwiającym odpływ chłonki z gruczołu. Od powierzchni wewnętrznej torebki odchodzi znaczna ilość – beleczek (trabeculae), przecinających wnętrze torebki w najprzeróżnorodniejszych kierunkach. Stanowią one szkielet łącznotkankowy, na którym znajduje oparcie układ siateczkowo-śród błonkowy gruczołu, a ponadto służą one do przeprowadzania tętnic i żył beleczkowych (rasa trabecularia), Jest rzeczą zrozumiałą, że naczynia te służą do odżywiania tkanki chłonnej gruczołu. Wnętrze torebki jest wypełnione – miąższem (pulpa). Między miąższem a powierzchnią wewnętrzną torebki widnieje – zatoka graniczna (sinus marginalis), wysłana śródbłonkiem. Do zatoki granicznej uchodzi, po przebiciu torebki, pewna ilość-naczyń chłonnych doprowadzających (rasa afferentia), zatoka zaś wysyła w głąb miąższu szereg – zatok ośrodkowych (sinus centralce), kanalizujących miąższ we wszystkich kierunkach. [więcej w: apteka września dyżur, wysypka bostońska u dorosłych, poradnia okulistyczna dla dzieci ]