Masa leukocytu jest znacznie większa od masy erytrocytu, co pociąga za sobą ten skutek, że jego ruch bierny w słupie krwi jest powolniejszy aniżeli ruch erytrocytów, płynących w części osiowej naczyń. Innymi słowy, droga przebyta w jednostce czasu przez leukocyt jest krótsza od drogi, którą odbywa, wleczony ruchem biernym, erytrocyt. Ten stan rzeczy nie powinien nas dziwić, gdyż ze względu na zupełny brak w ustroju rezerw tlenu wydajność pracy, a zatem szybkość obiegu erytrocytu musi być maksymalna. Podobne tempo pracy leukocytu byłoby nie usprawiedliwione, z czego wynika, że czas wewnętrzny (Al. Carrel) tych dwóch składników morfotycznych krwi jest nastawiony według zgoła innych zegarów. Leukocyty są jednak obdarzone nie tylko ruchem biernym (praca serca), posiadają one bowiem możność wykonywania ponadto ruchów czynnych (szybkość posuwania się leukocytu obojętnochłonnego wynosi około 3 mm na godzinę). Zdolność ta umożliwia im odbywanie wędrówek poza obrąb światła naczyń, w głąb sąsiadujących tkanek. Tutaj, wespół z uruchomionymi komórkami tkanki łącznej, mogą one przybierać postać tzw. — histiocytów. Rozumie się samo przez się, że wykonywanie ruchów czynnych byłoby bardziej utrudnione, gdyby ruch bierny leukocytów był szybszy. Zdolność odbywania podróży z wnętrza naczyń w obrąb innych tkanek w kierunku przeciwnym zaciera nieco wyrazistość granicy między tkanką krwi a pozostałymi narządami. [przypisy: dihydrokwercetyna, gruczoł dokrewny, rumień naczyniowy ]