Przytarczyce (glae. parathyreoideae), odkryte w r. 1880 przez J. Sandstroema, były do tego czasu, w związku 7. ich położeniem, nie odróżniane od samej tarczycy. Po każdej stronie tarczycy znajdują się dwie przytarczyce: – przytarczyca zewn. (gla. parathyreoidea ext. ) i przytarczyca wewn. (gla. para thyreoidea int. ) (rys. 112). Obydwie są narządami skrzelopochodnymi, z tym zastrzeżeniem, że przytarczyca zewn. rozwija się z nabłonka entodermalnego III kieszonki skrzelowej, przytarczyca zaś wewn. powstaje kosztem takiegoż nabłonka kieszonki skrzelowej . Wkrótce po zawiązaniu się obu przytarczyc przesuwają się one ku tyłowi, umieszczając się na krawędzi tylnej tarczycy, zazwyczaj między jej oponą zewnętrzną i torebką własną . Nikła wielkość przytarczyc (u człowieka każda z nich waży zaledwie około 0,3 g), różowe zabarwienie oraz wskazane umiejscowienie ich tłumaczą wystarczająco dlaczego przez dłuższy czas były one przeoczane, a i obecnie są trudne pod względem technicznym do wyodrębnienia, zwłaszcza na zwłokach. Każda z przytarczyc ma kształt owalnego ziarenka, otoczonego cienką torebką łącznotkankową. [więcej w: poradnia okulistyczna dla dzieci, wysypka bostońska u dorosłych, choroba bostońska zarażanie ]