Tuż pod torebką surowiczą znajduje się łączno- tkankowa – torebka włóknista(capsula fibrosa), obficie wyposażona w miocyty gładkie. Rozumie się samo przez się, że skurcz tych miocytów powoduje zmniejszenie pojemności śledziony, któremu odpowiada wyciśnięcie rezerwy krwi ze śledziony do żyły śledzionowej. Na poziomie wnęki lub rowka naczyniowego torebka włóknista wysyła w głąb – miąższu śledzionowego (pulpa tienalis ) szereg – beleczek (trabeculae), stanowiących oparcie dla sieci naczyniowej. Analizę tych stosunków rozpoczniemy od zapoznania się z budową układu naczyniowego śledziony. Tętnica śledzionowa (a. lienalie) po dojściu do śledziony dzieli się na pewną ilość gałęzi, wkraczających w obrąb tego narządu. W dalszym ciągu gałęzie te ulegają dalszemu rozdrobnieniu, wszystkie jednak tętnice i tętniczki zdążają w głąb śledziony, wzdłuż wymienionych powyżej beleczek łącznotkankowych. Po osiągnięciu wystarczająco małego przekroju każda z tętniczek opuszcza beleczkę, rezygnując z oparcia, z którego dotychczas korzystała, i wkracza w głąb niezwykle delikatnego miąższu śledzionowego. Jest rzeczą zrozumiałą, że gdyby przekrój tętniczki był większy, to albo musiałaby ona w dalszym ciągu korzystać z usług podporowych beleczki, albo też miąższ śledziony byłby narażony na dodatkową czynność podtrzymywania tętniczki. We wnętrzu miąższu śledzionowego : tętniczka miąższowa dzieli się po krótkim przebiegu na kilka – tętniczek pędzelkowatych (aa. penicil latae), z których każda jest otoczona zgrubiałą ścianką, powodującą zwężenie światła naczynia. [patrz też: agencja statystów, wzorcowanie mierników, rehabilitacja ]