Zatoki ośrodkowe kończą się wreszcie-naczyniem chłonnym wyprowadzającym (ras efferens), przebijającym torebką i wychodzącym na zewnątrz . Innymi słowy, chłonka, dostarczana przez jakikolwiek narząd, ciągnie naczyniami doprowadzającymi do gruczołu chłonnego, gdzie wlewa się do zatoki granicznej. Z tej zatoki chłonka wędruje zatokami ośrodkowymi, opłukuje miąższ i wreszcie opuszcza gruczoł chłonny naczyniem wyprowadzającym. Rozszerzenie koryta, którym płynie chłonka, charakteryzujące się obecnością licznych, szerokich zatok. ośrodkowych, powoduje zwolnienie nurtu chłonki, a więc pewną zastoinę, •sprzyjającą migracji limfocytów z miąższu do wnętrza zatok. Należy zaznaczyć, że światło zatok nie ma Kształtu przewodu pustego, lecz sieci albo raczej gąbki, utworzonej przez układ siateczkowo-śródbłonkowy. Tego rodzaju budowa zatok wpływa zwalniająco również na szybkość prądu chłonki. Wszystkie przestrzenie gruczołów, nie objęte zatokami, są szczelnie wypełnione- miąższem (pulpa) albo tkanką chłonną. [patrz też: zasady działania wywiadu gospodarczego, wzorcowanie przyrządów pomiarowych, agencja statystów ]